En (d)ergelijke, Toiletmuziek: snel doortrekken svp! Door Gertjan Wijnalda Wat ik ook erg vind is muziek op het toilet. In steeds meer toiletten weerklinkt muziek als zonderlijke omlijsting van wat daar plaatsvindt. Bijvoorbeeld, laatst was ik op vakantie in Zeeland, in Bruinisse. Een mens moet zich echt inspannen om Bruinisse leuk te vinden. We reden door Bruinisse en ik dwong mij deze plaats niet erger te vinden dan hij is. Het was tussen de middag en we hadden trek, dus gingen we een café-restaurant binnen waar de tijd sinds de jaren vijftig stil is blijven staan. Veel bruin eiken, veel tafelkleedjes en glazen suikerpotten wmet zo'n mooie (onbetrouwbare) doseerpijp. Zo te zien aan een diploma aan de muur had de kok een prijs behaald in een wedstrijd wie het beste Tourist Menu weet te fabriceren. Het is maar het beste dat je daar als toerist bang voor bent. Ik kreeg het cellofaan niet van het speculaasje bij de thee, een algemeen verbreid verschijnsel, nummer twee op de hitparade van ergelijkheden in hotel-café-restaurant. Nummer één is tijdens het ontbijt: de onsmeerbare boter in minikuipjes die uit de koelkast komt (waarbij je in een poging tot smeren je hele boterham openhaalt). En wat is ergenis nummer drie? Muziek op het toilet. In genoemd café-restaurant trof ik hiervan een voorbeeld aan. De directie had besloten de toiletten te renoveren. Je zou denken dat ze in plaats daarvan eerst de gelagkamer zouden doen, maar nee, er werd voor de toiletten gekozen. Steriel en glimmend van een soort marmer lagen ze erbij. Je zou hier zustertje kunnen spelen. Alleen die muziek. Waar deze vandaan kwam werd me niet duidelijk. Wel vaker is de vijand onzichtbaar. Muziek op toiletten komt voort uit snaarinstrumenten, incontinente violen voorop. Veel Mantovani. Mantovani zal de geschiedenis ingaan als de toilettencomponist. Leuk voor die man. Nu zijn de stoelgang en het urineren daden van verspilling en concentratie, waarbij de blik enigszins verglaast en de polsslag zwak wordt. Zo hoort het. Niets is rustgevender dan een toilet waar men helemaal alleen is: een oase. Hier onnodig ingrijpen is onverstandig. Desondanks klinkt er in toiletten steeds meer muziek. Mantovani. Hoe handel ik in een openbaar toilet? Als ik binnenkom, kijk ik eerst of er al een man aan zo'n bak aan de muur staat. Ik kan niet vrijuit urineren met een vreemde man naast me. Als de toiletten verlaten zijn, wil ik nog wel eens zo'n bak kiezen, maar dan toch met de onrust van iemand die elk moment een ander verwacht die hem in elkaar komt slaan. Gebeurt dat inderdaad (dat er iemand binnenkomt), dan krijg ik krampen. Ik luister hoe die ander naast mij plast, of diegene wat dat betreft aan een mannenkwaaltje lijdt, of hij tot slot siddert, al dat soort dingen terwijl ik ze eigenlijk niet eens wil weten! Hier kieperen dan ook nog eens honderd tegennatuurlijke violen overheen. Soms probeer ik mij te troosten dat ze ook zoiets als Take That op de toiletten los hadden kunnen laten, met fatale gevolgen uiteraard, zodat ik met de menselijke wc-eend Mantovani eigenlijk nog mooi wegkom. Desalniettemin voel ik me niet echt geholpen. Samenvattend: Bruinisse was een tegenvaller.