Headline #1, Het Kerstgevoel Door Gertjan Wijnalda De zomer is weer voorbij, het is september, het schooljaar begint. Het zal nog hoogstens een week duren voordat de eerste kerstadvertenties weer gesignaleerd worden - niets vreemds overigens, je kunt immers met Pasen al pepernoten kopen. Hoe dan ook, ik wordt er elk jaar weer compleet getikt van (de mensen om mij heen kunnen daarover meepraten). Kijk, de muziek - dat gaat nog wel. Die kun je nog uitzetten. Maar eigenlijk is er niet aan te ontkomen - trouwens, wat moet een verstandig mens nou met zoiets als Kerstmis? Het eerste beeld dat me te binnen schiet als ik aan Kerst denk: mensen die al schuivend, glijdend en eigenlijk ronduit lachwekkend op de weg flikkerend naar school fietsen, en dan nota bene nog vrolijk zijn ook. Sterker nog, die al vrolijk worden bij het idee alleen al. Het enige waarom ik sneeuw vroeger leuk vond was omdat ik de illusie had dat we dan ijsvrij kregen - niet dus. Maar ach, wat klaag ik ook. In Amerika is het nog veel erger. Zoals alles in Amerika trouwens erger is. Het idee alleen al, dat er een of andere ouwe vent van inmiddels toch zeker zo'n vijfhonderdzesenzeventig jaar in z'n uppie met een zooitje rendieren op de Noordpool zou gaan zitten bevriezen. En het allerergste: die man vindt 't nog leuk óók! Ho, ho, ho. De kerstman dus. Santa Claus. Wij hebben PRINS Claus, maar die is er in al die jaren ook niet echt vrolijker op geworden. In Amerika kun je trouwens ook in vijf minuten trouwen. Zoals we hier even een McChicken bij de McDrive gaan halen en die dan McOpeten, gaan ze daar even trouwen. Er zijn zelfs geruchten dat McDonald's zich ook in die branche gaat begeven: McMarry. Helaas voor de Mac wordt er hevige concurrentie verwacht: MarryKing en, belangrijker nog, Kentucky Fried Marriage, liggen op de loer. Ach, zelfs daar is weinig lol aan, als je met een sneeuwruimer voor je autootje uit moet en dan in de kou moet gaan trouwen. Want wat zouden we tenslotte zonder een witte Kerst moeten? Ik zie het al weer helemaal voor me: mensen die een ongeluk sjouwen aan een kerstboom die weer net even groter moet zijn dan die van de buurman, want het is met kerstbomen net zoals met auto's. Je raadt trouwens nóóit wie bij ons thuis altijd de boom achter op z'n fiets mag halen, eind december. Onder hevig protest, overigens. Maar goed. Nu ga ik een bijzondere onthulling doen, want. wat ìs Kerstmis nou eigenlijk? Ik durf je te zweren dat vijftig procent (50%, jawel!) van alles wat er in deze mooie stad rondwandelt niet eens weet waarom we eigenlijk Kerstmis vieren. Maar ja, het is net zoals met Pasen: wie interesseert het nou wat er met Pasen aan de hand is, als we ons maar een maagdiarreekramp kunnen eten aan alle chocolade-eieren en roze suikerpaashazen? Ach, zelfs dáár kan ik me nog overheen zetten (ik heb nog nooit de moed gehad om een stukje als dit over Pasen te schrijven), maar wat me echt dwarszit: waarom vieren we nog steeds Kerst? Er was, nu al weer een paar jaar terug, een tendens naar Sinterklaas, maar uiteindelijk heeft de oude Sint het weer eens verloren van zijn ook al roodgeklede en eveneens bebaarde vriend. Maar waarom eigenlijk? Dat is nogal simpel. De Nederlandse bevolking is aan het vergrijzen, de geboortegolf van na de Tweede Wereldoorlog is nu de 50 aan het halen, en dus wordt er in de families niet veel meer aan de Sint gedaan. Maar NOG had dat niet veel uitgemaakt, ware het niet dat de meeste winkeliers veel meer geld verdienen aan Kerst dan aan Sinterklaas. Dus wat gebeurt er dan? Dan wordt op de televisie een kerstsfeertje gecreëerd, vallen de advertentiefolders met hulstblaadjes, kaarsjes en rode besjes weer door de bus (en wie mag die groen-rode afgefikte troep weer opruimen, precies ja), en staan vlak na de zomervakantie de kerstballen al in de etalages. Kopen, kopen, kopen, het liefst zoveel en zo snel mogelijk. Met aantrekkelijke kortingen als u uw kerstballen NA de kerst koopt, voor volgend jaar alvast, natuurlijk. Je ziet het, zelfs ik, de altijd nuchtere huis-tuin-en-keuken-filosoof van de Commitment, doe aan deze commerciële verkrachting mee, met een speciaal Kerst-stukje. Het is te hopen dat deze Kerst een gewone "kale" zal zijn, zonder sneeuw, en dankzij ons gaatje in de ozonlaag zal dat wat makkelijker voor Moeder Natuur zijn dan normaal. Want anders mogen we weer met sneeuwkettingen om onze fietsbanden door de sneeuw heen. Leuk toch, zeggen ze dan, gezellig als het donker is door de Witte Wereld. Het is maar wat je leuk vindt. Maar we houden ons groot. We doen niet te veel aan de kerst. Dat kerstgevoel is leuk, maar we moeten niet overdrijven. En ondertussen? Ondertussen halen de winkeliers een recordomzet - alweer drie keer groter dan die van vorig jaar. En ik? Ik zit eind december weer gezellig onder de kerstboom. Zucht.