Psy #0, Gezocht: Gefrustreerd Romanticus Door Gertjan Wijnalda Okee, de vuurdoop. 'k Heb net van Goda een blaadje gekregen met van die verschrikkelijke 5 x 5 mm-hokjes, waarop normaal gesproken een mens niet eens zou proberen te schrijven. Helaas voor jullie bèn ik niet echt een normaal mens. In de zin van 'standaard', dan. De rest van het standaard voorstellen sla ik dan ook even over. Het was de bedoeling dat dit stukje min of meer over het weekend zou gaan, en geloof me: ik doe m'n best. Als een soort van inspiratiebron laat ik mijn blik eens over de grote bladen met namen gaan. Een aantal komt me inmiddels bekend voor, andere wat minder, maar ik heb wel het gevoel dat ik hier goed zit (op het feit na dan, dat hier naast me het koor een hartstochtelijke poging doet de zeer intelligente tekst 'Sjoe-bi-doewi-do-wa' op uiterst persoonlijke wijze te vertolken). Eh, bij Particolarte, dan. Hier zitten allemaal mensen die studeren (= garantie voor 'begrip'), en vooral: die kunst-minded zijn. Veel mensen kunnen of willen trouwens niet zien dat een stukje als dit óók kunst kan zijn. Niet alleen poëzie, schilderijen en klassieke muziek zijn kunst. Het slappe aftreksel van mijn gedachten, waar toch heel mijn ziel in ligt, hier voor je, da's ook kunst. Op deze manier probeer ik mezelf meestal te overtuigen, althans. Voordat mijn ziel dubbelklapt, op spontaan steil achterover slaat, this is me. <start wanhopige contactadvertentie> Iedereen noemt me Gert, ik woon in Leiderdorp, studeer AI op de VU, 18 jr, vlotte blonde god… bleugh. Als je wilt weten welk onderschat, gefrustreerd genie er achter deze kille, nietszeggende letters zit, dan weet je me wel te vinden. Maar goed, bovendien speel ik piano (begeleiding nodig bij de volgende PIF: find me!) en zing ik heel erg g... raag. <end wanhopige contactadvertentie> Back to earth, of juist niet. Van al die namen word ik ook niet echt vrolijker (arme jongens en meisjes, wat moeten jullie ouders vanaf het begin al een hekel aan jullie gehad hebben - zoiets zou ik zelfs mijn ergste vijand niet aandoen). Wel van Willemijn en Annemarie, trouwens, die naast me een stukje aan het schrijven zijn over de boerin. Van die ideeen waarvan je zou willen dat ze van jou waren. Niet dus. jammer. De beste omschrijving die een vriend eens van me gegeven heeft is: gefrustreerd romanticus. Dat had ik dan ook groot op mijn contactadvertentie geschreven. Leverde een hoop reacties op. Allemaal van die gillende jonge vrouwen die zich voor m'n voeten wierpen enzo. Voor alle zekerheid heb ik m'n baard (nou ja...) maar laten staan, maar DAT schijnt nou juist in de mode te zijn. Zucht. Zo kom je nooit van ze af. Zelfs niet in mijn afschrikwekkende zwart/wit-trui. "Het ultieme gedicht, verhaal, STUKJE, schilderij of beeldhouwwerk. Niemand kan het bij leven bereiken, hoogstens benaderen. Kan je nagaan hoe frustrerend het is als je er zelfs niet bij in de buurt kan komen, zoals ik nu. Arme ik." Op het moment dat ik deze woorden uitspreek, verstomt het gegil om me heen. Alleen op de achtergrond is het koor nog zachtjes te horen. Verbijsterd kijken de mooie gezichtjes van de jonge vrouwen om me heen elkaar aan. Een doodse stilte valt over de Willyhoeve. Zelfs het koor... oh nee, het koor blijft doorzingen. Die hoop had ik al opgegeven. Niemand verroert zich. Dan breekt het onweer los, en een bliksemschicht verlicht de hemel, komt door het raam naar binnen en slaat in de schrijver dezes. Zullen jullie het na deze laatste woorden, als postuum eerbetoon in deze IJskast geplaatst, voortaan zonder mij moeten stellen? Kort maar krachtig? Misschien bestaat er reincarnatie. Arme jullie.