Wake #1, Reminisce Door Gertjan Wijnalda Mag ik u feliciteren? Met het feit dat u dit leest? Met het feit dat u dus nog leeft, terwijl ik op dit moment hoogstwaarschijnlijk gestorven ben, ten prooi gevallen aan mijn eigen walgelijke vindingrijkheid, aan de fantasie van de mens, en aan mijn eigen domheid door mijn vermoedens voor mij te houden. Het was namelijk een soort van teken dat ik kreeg, een teken dat ik zelfs toen het al te laat was ben blijven ontkennen. Laat ik bij het begin beginnen. Ik zag mezelf altijd als vroeg oud – iemand die reeds op jonge leeftijd al bepaalde essentiële dingen doorheeft en daarover nadenkt. Zoals al deze mensen dacht ik vaak over de dood na, toen ik jonger was, en las ik veel. Lezen, ’s nachts onder het dekbed, met een zaklamp. Dat waren nog eens tijden. Op een dag ging ik naar de bibliotheek. Er stonden lange, hoge kasten, in een schaars verlichte zaal. Niet fijn om te lezen – maar in het midden stond een tafel, met leeslampen erop. Ik liep langs de wanden, waarbij mijn oog opeens op een boek viel. Het was een niet al te groot boek, vrij klein eigenlijk, met een stoffige, rode kaft. Het was niet eens een boek te noemen, eigenlijk, meer een schrift. Met een gouden tekst erop: ‘reminisce’. En daaronder: ‘een zoektocht door uw ziel’. Weer zo’n new age-boekje. Nee, daar zat ik op te wachten. Ik ben altijd al eigenwijs geweest: de spirituele dingen die ik aan mezelf kon verklaren wilde ik nog wel aannemen, maar boekjes als ‘Astral Body’... Ze hadden zeker wel mijn interesse, maar lieten me altijd met meer vragen dan antwoorden achter, een kwelling voor een jong kinderbrein. Zeer zeker. Ik moet toen een jaar of veertien, vijftien geweest zijn, daar in die bibliotheek. Geen leeftijd om met dat soort dingen bezig te zijn. Dat besefte ik me ook wel. Ik nam het boekje, tegen beter weten in, naar de juffrouw die achter de balie zat. Die keek me wat verwonderd aan, maar haalde het boekje wel over de scanner. Geen piep. Nog een keer proberen. Nog steeds geen piep. Het staat niet in het systeem. Of ik even wilde wachten. Ze ging naar haar baas, die met verbazing vertelde dat het boekje helemaal niet van de bibliotheek was. Iemand moest het hebben laten liggen… Dan moeten zij het maar bewaren, en als niemand het op komt halen, wil ik het wel hebben. Zo gezegd, zo gedaan.