Wake #2, V-v-v-verliehiefd Door Gertjan Wijnalda Een paar jaar geleden. Een regenachtige dag in de binnenstad. Gelukkig regende het niet. Zij moest links, ik moest rechts. En zij fietste nog wel een stukje mee, ze moest toch nog even die kant uit. Toen moest ze echt een andere kant op. We stonden nog even stil, achter het bloemenstalletje wat daar zo tactisch was neergezet om iedereen het gezicht op wat daarachter was te belemmeren. Ik wilde haar iets zeggen, maar wist niet hoe. Vroeg haar om haar ogen dicht te doen. En zij? Ze wilde weten waarom. Al die tijd had ik een nummer van de Beatles in mijn hoofd, dat ik eigenlijk onbewust eerst begon te fluiten, later begon te zingen: All My Loving. Heel mooi liedje, zij het in een te rock’n’roll-achtige stijl opgenomen. Als ze het later hadden geschreven, was het misschien veel zoeter uitgepakt, en dat had het ook geen goed gedaan. Je kent het niet? Het begint zo: Close your eyes, and I’ll kiss you… Vaak weet je achteraf niet meer op welk moment het begonnen is. Een moment als ‘de eerste zoen’, daar achter dat bloemenstalletje, ‘het eerste afspraakje’. Tsja, natuurlijk, maar daar is wat aan vooraf gegaan. Ik weet het nog wel ongeveer, maar het gevoel kan ik niet meer terughalen. Achteraf gezien is de plaats en de situatie bij ‘de eerste zoen’ vaak bepalend, of in ieder geval typerend, voor de rest van de relatie. Ik probeerde met muziek iets duidelijk te maken, het geval was mijn initiatief – hoewel ze duidelijk te kennen had gegeven me meer dan zomaar leuk te vinden – en eigenlijk mocht niemand het helemaal meteen weten, ook wijzelf niet. Stel je voor! Liefde is een van de meest ‘echte’ gevoelens (hoewel sommige mensen daar bepaald anders over denken). Noem het hartstocht – op één van die spaarzame momenten dat je je echt helemaal laat gaan, je volledig overgeeft aan je gevoelens. Desondanks wordt met liefde, verliefdheid heel kunstmatig omgegaan. Vriendschap is heel anders: je leert elkaar kennen, vind elkaar aardig, doet eens wat samen – en je bent vrienden. Er is geen ceremoniële ‘ja’ voor nodig om van start te gaan, en bovendien is er geen echtscheiding nodig. Als je vrienden na een tijd weer eens spreekt, ga je met sommigen door zoals het was, met sommigen moet je weer helemaal opnieuw iets opbouwen. Met nog weer anderen is het daar ergens tussenin. Bovendien is er geen officieel einde: dingen verwateren, zoals dat zo mooi heet, of je gaat met ruzie ieder een andere kant op. Maar het gaat allemaal op basis van een wederzijds gevoel waarbij er geen ‘ja’ (of in sommige gevallen ‘nee’) nodig is. En zo werkt het bij liefde of verliefdheid niet – maar toch wil je elkaar een zekerheid, die zekerheid van elkaars gevoel geven. En op het moment dat je dat niet meer doet, kan het van het ene op het andere moment over zijn – misschien een beetje cryptisch, maar neem van mij aan dat het waar is. Je moet elkaar zekerheid geven, een ‘ja’ om je in tijden van nood aan vast te klampen. Nog steeds een paar jaar geleden. Een zonnige voorjaarsavond, al veel te lang na ‘het bloemenstalletje’. De tweede week van januari, als ik me niet vergis. Zij zou eerst komen, een gemeenschappelijke vriend wat later. Ik zie haar zo weer zitten, op mijn bankje, wachtend op wat komen gaat. Ik had immers gezegd dat ik haar iets wilde vragen. En dat deed ik dan ook. Wil ze als-‘t-haar-belieft mijn vriendin zijn? Niet de mooiste woorden, maar ‘verkering’ vind ik echt een rotwoord (beetje troosteloos puberachtig ook, trouwens). Dat wilde ze – ze dacht dat ik het nooit zou vragen. Ik zei toch, ‘typerend’? Het beroerde van de hele situatie is, dat zulke momenten achteraf nog veel magischer lijken dan op het moment zelf. Je ziet slechts een kleine weerkaatsing van de glans die het achteraf krijgt. Wat is waarheid? Wat is echt? Het grote probleem is… wacht, laat me het uitleggen. Ze was niet mijn eerste vriendin. Ik heb de nodige keren gezoend voor ik haar leerde kennen, hoewel ik dat altijd heb ontkend. Dat leek me niet eerlijk, op de een of andere manier. Ik was voor haar wel de eerste, in alle opzichten. Maar we zijn nu op alle gebieden (ontwikkeling, leeftijd, emoties) een stuk verder dan we toen waren! Toch, ondanks het feit dat ze jonger is, in een andere dagelijkse wereld leeft, mij niet kan volgen over alle dingen waar ik over nadenk, mijn gevoel in liedjes niet begrijpt – toch, ondanks dat alles, zou ik er alles voor over hebben om dat bankje terug te krijgen. En haar daar weer te zien zitten, in afwachting van wat komen gaat, en haar weer ‘ja’ te horen zeggen op mijn vraag. Vergeet je nieuwe liefde, vergeet wat ik je misschien wel, misschien niet heb aangedaan – wil je alsjeblieft mijn vriendin zijn?                                                                           Nee?                    Waarom niet?