Wake #3, Slapeloos Door Gertjan Wijnalda A little smile, like an exciting game Not just to win but to be ahead Finding out, exploring feelings It just makes no sense Zij aan de ene kant Ik aan de andere - probeerde Haar ogen te bereiken Maar dat was nog teveel gevraagd 22.52 Het personeel heeft meer oog voor elkaar dan voor de klanten, dan voor mij. Zij, bij de kassa, met een verliefde glimlach op haar gelaat, starend naar hem. Hij, met een servet om zijn arm en een fles witte wijn in zijn andere hand, sigaret nonchalant uit zijn mondhoek hangend, nog veel verliefder op haar. Eindelijk heeft hij haar aandacht, en hij is vastbesloten die nooit meer kwijt te raken - eindelijk een meisje dat bij hem wil blijven - dat laat hij niet los, wat dacht je dan? Uiteindelijk krijg ik het voor elkaar hun aandacht eventjes van elkaar los te weken. Je weet, weken heet zo omdat het letterlijk weken duurt totdat het een beetje effect begint te krijgen, of dan toch in ieder geval een hele tijd. Ja, een biertje. Doe er maar meteen een stuk of drie. Dan hoef ik jullie ook niet de hele tijd te storen, denk ik erachter aan. Dat ik hier blijf zitten. Misschien zit er wel een goed verhaal in, denk ik nog, maar die twee hebben in mijn idee zulke saaie gedachten dat er eigenlijk niets leuks van te maken is. Hoewel, zij ziet er slimmer uit, op de één of andere manier. Toch, zoals ze daar staan, alleen maar kijkend - nee, daar zit geen verhaal in. Dood. Het laatste biertje dan. Hoewel ik moet bekennen dat het onderwerp me wel bezighoudt, de laatste weken. Waarom weet ik niet: als twee vrienden vechten en elkaar nooit meer willen zien, denk ik eraan dat er nu wel eens eentje een ongeluk zou kunnen krijgen. Hoe moet die ander zich dan voelen? En, minder belangrijk, hoe moet ik me voelen als ik dat van te voren aan heb zien komen en er niets over gezegd heb? Lugubere ideeën. Doe mij nog maar drie bier, alstublieft. Meneer? MENEER! 02.19 Wandelend naar huis in het midden van de nacht. Van het station naar mijn huis dus. Da’s best een eind, maar het geeft je een heleboel tijd om de dingen goed op een rijtje te zetten. Besluiten nemen, dat is wat belangrijk is. Creativiteit borrelt omhoog (als slechte wijn, denk ik erachteraan … zucht) en laat me in de stadskaart meteen een paardenkop ontdekken. 04.27 Ik kan niet slapen. Al uren lig ik te woelen, van de linkerzij naar de rechter, om en om. Ben al met m'n hoofd bij het voeteneind gaan liggen, maar dat helpt ook niets. Het enige dat ik kan is staren naar de donkere balken aan het plafond en het licht van een verdwaalde auto die in de verlaten nacht zijn weg door de stad zoekt. Dit is één van die nachten dat m'n gedachten, zoals zo vaak overdag, weer naar de andere kant van de stad dwalen. Ik lig straks weer aan haar te denken, hoe ze vroeger naast me, vlak tegen me aan lag te slapen. Hoe haar borst zachtjes op en neer ging bij elke keer dat ze de lucht om haar heen de kans geeft bij haar naar binnen te gaan, haar haar speels over haar gezicht. Dan zie ik haar glimlach weer, als ik zachtjes over haar wangen aai, en haar tuitende lippen als ik haar midden in de nacht zoen. Haar zachte gekreun als ik haar 's morgens wakker maak om weer een nieuwe dag, een nieuw avontuur te beleven. ZEKERHEID! Haar schreeuw, de laatste tijd, dat ze het avontuur goed zat is. Dat ze zekerheid wil, weten wil waar ze aan toe is. 04.53 Is ze minder dan ik? Waarom zegt ze dat? Waarom denkt ze dat ik dat denk? Waarom denk ik dat zij … is ze minder? Is ze meer? Ik dacht dat we in al die tijd gelijken waren - ik zag haar niet als minder! Nu doet ze meer. Ik wil niet meer. Maar ook niet echt minder … ik maar denken dat het zoveel meer was dan dit. Meer. Zoveel meer. Meer. Meer. Meer. 05.27 Uiteindelijk kom ik niet in slaap. Dit is één van die nachten dat mijn leven me dwingt iets te gaan doen. Elke maand is er wel zo'n nacht. Een nacht waarop ik niet slaap, waarin ik wakker blijf - een soort wake. Ik voel mijn gedachten mijn hersenen ontstijgen. Laat ik maar een stukje gaan schrijven.