Wake #5, Inferno Door Gertjan Wijnalda VUUR! Eigenlijk durf ik mijn ogen niet open te doen. Ik voel de hitte van de vlammen om me heen en weet dat ik wel moet. Ik moet hier weg, rennen, vluchten, vliegen, sneller, vlugger, WEG! De grond wordt steeds heter. Als ik mijn ogen nu niet open, zal ik hier verbranden. Toch wil ik niet zien, ik wil niet weg, maar ik moet. Ik moet, ik… moet. Eindelijk open ik mijn ogen. O god… ik ben weer terug. Op weg wist ik dat ik hier weer uit zou komen, ondanks mijn voorzichtigheid, ondanks mijn geloof en vertrouwen dat het deze keer niet zou gebeuren. Ergens diep van binnen wist ik het. En nu is het te laat. Ik ben weer terug, terug mijn eigen hel, mijn eigen inferno. En als ik me gewonnen geef, als ik opgeef, krijgen de vlammen me te pakken. Deze wereld bevindt zich ergens binnenin, ergens in mezelf. Er is geen ontkomen aan. Geen ontkomen aan de vlammen, geen ontkomen aan de woorden die een steeds herhalende diabolische dans om me heen voeren. Kreten die in een bedwelmend ritme telkens hetzelfde uit schijnen te schreeuwen. Er is geen ontkomen aan. Kansen verkeken in deze vlammenwereld Altijd eerlijk maar nu mezelf verraden Te snel, te veel, te serieus, en ik Herinner me: ‘één plus één is één’, ach, Eén, zo voel ik me, een één in het vuur Liever had ik me kouder gevoeld, maar mijn IJs smelt, door alle vlammen Naar waar, waarheen - toch nog een kans? De hysterische stemmen om me heen slingeren de woorden als verwijten op me af. Verdwaasd begin ik te rennen, ik struikel, val alle kanten op als bij elke stap die ik doe de vlammen rond mijn voeten uitbreken. Aan elke kant is er een muur van vuur, een zuil van likkebaardende tongen die klaar staan om me op te nemen in hun vernietigende binnenste. Ik sluit mijn ogen. De waanzin om me heen lijkt voorbij te razen, als een zandstorm over een bedekte holte. In de luwte verbaas ik me, zoals ik me hier elke keer weer verbaas. Deze wereld bevindt zich ergens binnenin, ergens in mezelf. Het is iets scheefs, iets raars in me, waarnaar ik elke keer weer terug lijk te komen. Deze keer dacht ik er echt vanaf te zijn. Ik hou mijn ogen stijf dicht, zodat ik meer tijd heb. Tijd die ik hard nodig heb, om te bedenken hoe ik hier weer uit zal komen. Tot nu toe is dat me telkens gelukt. Maar deze keer is het anders. Ik kan nu niet net doen alsof deze wereld niet bestaat. Voor het eerst besef ik me dat deze wereld niet iets scheefs of raars in mij is. Ik ben niet gek! Deze wereld is een wereld die niemand tot nu toe onder woorden heeft kunnen brengen, die niemand tot nu heeft kunnen begrijpen. Een wereld die mij is. Deze wereld ligt in iedereen! Maar niet iedereen kan het zien, niet iedereen weet van het bestaan van deze wereld af. Slechts weinigen kunnen in deze wereld leven, laat staan hem begrijpen. Sterker nog, het is afschrikwekkend, de vlammen stoten af. Totdat duidelijk is wat ze betekenen. Als ik dat duidelijk zou kunnen maken... Ik gooi mijn hoofd in mijn nek, en mijn lach verstomt het gebrul van de vlammen. Van een eindje verderop kijk ik naar mezelf. Eerst denk ik dat het een manische lach is, toch de lach van een gek. Een eenling, een vreemdeling, een mens die angst opwekt in mijn eigen ogen. Maar dan kijk ik verder. Ik kijk beter. Ik zie dat ik bijna in mijn eigen val liep - dat is niet wat ze betekenen. Het is het uiterlijk, de afstotende werking van mijn vlammenwereld. Maar wat is het dan wel? Kijk in mijn ogen Aanschouw mijn zijn Trek niet weg, je Hoeft niet bang te zijn Eindig niet, maar begin - zie Liefde en pijn - zie IJs en vuur - zie Niets dan gevoel Deze wereld is een weerspiegeling van de diepste zieleroerselen, de diepste gevoelens, van angst, van pijn, van liefde en van geluk. Het is slechts weinigen gegeven deze wereld in iemand anders te kunnen zien als iets anders dan een massa van vlammen, of als iets raars. Het is slechts weinigen gegeven om deze wereld te kunnen beleven, om daadwerkelijk te voelen. Te veel mensen gaan verdoofd door het leven, zijn zo doorprikbaar, je kijkt zo door ze heen. Ze voelen niet echt, en om heel eerlijk te zijn - ze leven ook niet echt. Durf te leven, durf te voelen! Om het in één klein woordje samen te vatten: durf.