Wake #8, Marte Meo Door Gertjan Wijnalda Lang, lang, geleden, ongeveer 5000 jaar geleden zelfs, opereerde in het zuiden van Engeland de sekte van Sisyphus (die later ook bekend zou worden als inspirator van de beroemde mythe over de gelijknamige held, veroordeeld tot het voor eeuwig naar boven dragen van een steen die, op het moment dat hij bijna bij de top is, weer naar beneden rolt). Deze sekte hield zich bezig met zwarte magie en het bestuderen van de sterrenbeelden. Het was het jaar 1611 van hun jaartelling. Een jaartelling, die helaas niet met de verhalen mee overgeleverd is. Naar het precieze jaartal kunnen we dan ook slechts gissen. Wel zeker is dat het een donkere nacht was: er was een maansverduistering. Bovenop een heuvel in de omgeving van Salisbury waren de druïden van de sekte (de Druïdus Celtus) bijeengekomen. Ze hadden pikzwarte gewaden aan, die het spaarzame licht op leken te nemen. Zwarter dan de nacht waren ze. Om hun werk (het oproepen van geheime magie die uit de stand van de sterrenbeelden hun krachten haalde) te kunnen doen, wilden ze een bouwwerk maken. Het moest de vorm van hun initialen krijgen, een D en een C, en op het moment dat zij niet aanwezig zouden zijn onder de grond verborgen blijven. Na veel onderzoek was het ze gelukt: ze hadden de benodigde ceremonie berekend. Ze zouden bij de eerstvolgende maansverduistering, in het jaar 1611, een pan met magische ingrediënten aan de kook brengen die het astrologisch observatorium uit de aarde op zou doen rijzen. De ingrediënten waren: 666 kiezels uit de bedding van de rivier de Anduin, 1,5 ounce in lood veranderd goud, de Steen der Wijzen, 7 maretakken … wacht, niet zo maar maretakken, maar de meest verse 7 nieuwe maretakken die er te vinden waren. Bovendien moesten er op de grote Heelstone bovenop de berg 3 koningen geofferd worden. In de praktijk kwam dit erop neer dat de bewuste koningen uit hun paleizen moesten worden ontvoerd om hen vervolgens in bovengenoemde pan te flikkeren. Affijn, zo gezegd, zo gedaan. De Heelstone bij Stonehenge Uit eeuwenoude boeken, die lang voor de moderne geschiedenis reeds vergaan zijn, combineerden zij de spreuken ‘Marte meo’ en ‘Sisyphi saxum versare’ tot de spreuk die uiteindelijk hun bouwwerk zou moeten voltooien: ‘Marte meo Sisyphi saxum versare’. En zo geschiedde. Helaas voor de Druïdus Celtus hadden ze een klein telfoutje gemaakt en waren er 665 in plaats van 666 kiezelsteentjes in de koningssoep terecht gekomen. Het observatorium zou dan ook niet verdwijnen maar voor eeuwig als monument van hun schande in de heuvels van Zuid-Engeland blijven staan. En zo, beste lezer, is het mysterieuze bouwwerk Stonehenge in Zuid-Engeland ontstaan. Men denkt nog steeds dat het ooit door mensenhanden in elkaar gezet is, maar wij weten wel beter ... (eigen foto)