Headline #6, Een dag uit het leven van mij (1) Door Gertjan Wijnalda Ben'k weer. Je hebt ingeschakeld op Headline #6. Zap niet meteen verder - ik heb deze keer maar eens iets heel anders geprobeerd... ik ga een verhaal schrijven. Ik heb besloten het niet in één Commitment te proppen, maar het lekker uit te smeren. Dus... SPECIAAL en EXCLUSIEF... "Een dag uit het leven van mij". Het was een normale dag, zo alles bij elkaar genomen (dit is trouwens een techniek die in het Engels "foreshadowing" heet. Het houdt zo ongeveer in dat de hele zooi aardig fucked up is als je verder in het verhaal komt. Ik heb het ergens in een of ander gigantisch dik Engels boek ('The holy throne of black-beans-and-mexi-melt penance') gelezen. Maar, genoeg over wat ik het afgelopen weekend heb gedaan, door met m'n verhaal). Dus, zoals ik al zei, het was een vrij normale dag. Een dag die normaal gesproken zou eindigen met mij ondersteboven in m'n bed liggend met een washandje en een flles tequila in m'n hand. Gewone dag, weet je wel. Ik heb sinds kort een nieuw baantje. Een van m'n vrienden zei dat 't wel iets voor mij was. Het heet 'multi-level direct marketing endeavour'. In gewoon Nederlands betekent het dat ik van deur tot deur ga, en iets probeer te verkopen. Je weet wel, kan ik binnenkomen en uw tapijt schoonmaken met dit nieuwe vacuum-zuig-blaas-achtige ding, zoiets. Maar ik verkoop geen vacuum-zuig-blaas-achtige dingen, ik verkoop encyclopedieën (wat er trouwens verdacht veel op lijkt). Ja, weer heel origineel, hoor ik je denken. Ik weet het. Waarom bel ik niet gewoon ergens aan, ga op de grond liggen en schreeuw "GA NAAR DE WINKEL EN KOOP EEN $*@(*$@()$ CDROM VOOR HONDERD GULDEN IN PLAATS VAN NAAR MIJN VOORGEFABRICEERDE VERKOOP-GEZEIK TE LUISTEREN!", vraag je je af? Nou, ik doe het graag op de moeilijke manier. En trouwens, ik werk op provisie en die burrito's komen me m'n oren uit (burrito's als ontbijt, als snack tussendoor en burrito's als diner). Maar goed, die vriend zei dus dat het easy money zou zijn, en hij heeft eigenlijk nog nooit iets gedaan waar je nog voor moest werken ook. Ik m'n hele buurt af, maar niemand geïnteresseerd ("Maar mijn encyclopedie kost maar 3000 gulden, mevrouw!") eigenlijk. Dus ik pak de trein, en ik zoek een stad uit waar hopelijk nog compleet (rijke!) idioten wonen die liever een papieren encyclopedie kopen dan die vage computer-troep. Doel: Groehnhoudt Complex. Klinkt duur. En dat klopt ook wel, want hun gereedschapsschuurtjes zijn zo groot als mijn hele huis. Het nadeel is dat die opritten nog langer zijn dan mijn hele straat, dus daar word je flink moe van als je met een zooi van die boeken loopt. Het eerste huis leek een vrij aardig doelwit, zo op het eerste gezicht (foreshadowing!). Niet TE grote oprit, geen irritante honden, van die in vorm geknipte struiken (ze kunnen dus een tuinman betalen), een Porsche in de garage... ja, dit is het. Ding-dong, de deur gaat open, en ik bereid me voor om een snelle babbel te houden tegen van wie deze tent ook is (en natuurlijk een vol chequeboekje heeft). Het eerste moment vraag ik me af of ik dan toch de eerste mens zal zijn die contact met aliens maakt, want die gast in de deuropening moet wel de magerste man zijn die ik ooit heb gezien. Nou ja man, het is eigenlijk meer een student, maar dan ietsje ouder. Hij is zo mager; de enige reden waarom je z'n hart niet door z'n trui heen ziet bonken is een soort van pocket met daarin elk type schroevendraaier ooit door de mens aanschouwd. Maar wat echt opvalt, is dat wat achter hem staat: het externe rack van een IBM 360 mainframe, maar dan gevuld met allerlei computerspul. Iets dat eruit ziet (zo in een snelle blik) een Indy (een Silicon Graphics Indigo workstation, die dingen waarop ook Jurassic Park gemaakt is) staat er rustig naast te zoemen. Dit moet een hemel zijn voor een computeraar. Op dat moment zegt die cyber-schroevendraaier: "Wat kom je verkopen?". "Niets man, niets". "Nee, vertel op!". Een vreemde grijns op zijn gezicht doet me m'n schouders ophalen, en ik zeg "Encyclopedieën". Ik zie zijn ogen groter worden, ze zoomen in op de boeken, en kijken me dan weer aan: "Ik neem ze". "WAAAAAAAAT??! Ik bedoel, okay... dat is dan drie- ik bedoel vierduizend gulden. Ik kan alleen maar contact geld aannemen." "Geen probleem". Hij pakt een rol zo dik als m'n arm en pelt het geld eraf. Als hij me op dat moment had aangekeken, had hij van die Dagobert Duck dollar-tekens in m'n ogen gezien. Echt waar. Als een haas gaf ik hem de boeken en alles wat erbij hoort. Ik wist toen al dat het geen normale dag zou worden. Omdat ik altijd twee sets bij me heb (wie zei er iets over snugger?) belde ik bij het volgende huis aan... Maar: wat daar gebeurde, kun je in een volgende Headline lezen (mocht er iemand nog goede ideeën hebben, dan sta ik daar natuurlijk altijd voor open).